Srpska književnost : Književnost XX veka
FRANČESKO GVIČARDINI , Ivo Andrić
Za direktnu narudžbinu (bez ubacivanja u korpu) pozovite 065 303 18 18 ili 064 365 60 07
ili nam pišite na marija1804@gmail.com
ili nam pišite na marija1804@gmail.com
FRANČESKO GVIČARDINI , Ivo Andrić , Matica srpska Novi Sad 1986 , prevod Političkih i društvenih napomena Frančeska Gvičardinija ,
Frančesko Gvičardini (1483-1540), jedan od najvećih pisaca italijanske renesanse, državnik i istoričar koji je živeo u Firenci, pisac `Istorije Italije` u 20 knjiga, `Istorije Firence`, a Ivo Andrić je prevodio Gvičardinija, njegove `Političke i druge napomene`, za koje Nikša Stipčević tvrdi da je tako temeljno i svestrano, `zasnovano na izuzetnoj filološkoj kulturi, na znanjima koja Andrića svrstavaju među one naše pisce koji su vrsno poznavali italijansku kulturu i osnovni njen jezik, toskansko-italijanski.
Po prof. Stipčeviću, Frančesko Gvičardini je relativno dugo bio duhovni drug Andrićev.
Pored 49 listova prevoda Gvičardinija, koje je za vreme Drugog svetskog rata (ili neposredno posle oslobođenja) prekucala Vera Stojić, Andrić je prevodio iz knjige štampane u Torinu 1926. godine, a sačuvan je i zapis velikog pisca, u zaostavštini, ispisan rukom: `Pri čitanju ove knjižice vidi se odmah da ona sadrži dve vrste maksima i uputstava. Jedna su opšta, od večite vrednosti i sačinjavaju deo onoga opšteg blaga mudrosti koje se prenosi sa kolena na koleno, iz veka u vek, iz zemlje u zemlju. Druga su naročita, svojstvena samo zemlji u kojoj su nikla i prilikama koje su ih stvorile.
Prva mogu poslužiti kao pravilo i potsetnik svakome, a druga samo kao slika jednog nesrećnog vremena i dotrajalog društva, samo kao opomena kako ne treba živeti i raditi`. Andrić je kasnije odustao od objavljivanja prevoda i predgovora koji je, kako kaže akademik Stipčević, bio u nastajanju. Ali, ovo je dragocena studija o jednom, posle Kjerkegora, najznačajnijem uticaju na formiranje našeg nobelovca.
mek povez, format 12 x 19 cm , ćirilica ,167 strana
Frančesko Gvičardini (1483-1540), jedan od najvećih pisaca italijanske renesanse, državnik i istoričar koji je živeo u Firenci, pisac `Istorije Italije` u 20 knjiga, `Istorije Firence`, a Ivo Andrić je prevodio Gvičardinija, njegove `Političke i druge napomene`, za koje Nikša Stipčević tvrdi da je tako temeljno i svestrano, `zasnovano na izuzetnoj filološkoj kulturi, na znanjima koja Andrića svrstavaju među one naše pisce koji su vrsno poznavali italijansku kulturu i osnovni njen jezik, toskansko-italijanski.
Po prof. Stipčeviću, Frančesko Gvičardini je relativno dugo bio duhovni drug Andrićev.
Pored 49 listova prevoda Gvičardinija, koje je za vreme Drugog svetskog rata (ili neposredno posle oslobođenja) prekucala Vera Stojić, Andrić je prevodio iz knjige štampane u Torinu 1926. godine, a sačuvan je i zapis velikog pisca, u zaostavštini, ispisan rukom: `Pri čitanju ove knjižice vidi se odmah da ona sadrži dve vrste maksima i uputstava. Jedna su opšta, od večite vrednosti i sačinjavaju deo onoga opšteg blaga mudrosti koje se prenosi sa kolena na koleno, iz veka u vek, iz zemlje u zemlju. Druga su naročita, svojstvena samo zemlji u kojoj su nikla i prilikama koje su ih stvorile.
Prva mogu poslužiti kao pravilo i potsetnik svakome, a druga samo kao slika jednog nesrećnog vremena i dotrajalog društva, samo kao opomena kako ne treba živeti i raditi`. Andrić je kasnije odustao od objavljivanja prevoda i predgovora koji je, kako kaže akademik Stipčević, bio u nastajanju. Ali, ovo je dragocena studija o jednom, posle Kjerkegora, najznačajnijem uticaju na formiranje našeg nobelovca.
mek povez, format 12 x 19 cm , ćirilica ,167 strana